مردم ایران، آنهایی که سینما می‌روند، از سینما در مقام یک هنر مدرن چیزی طلب می‌کنند و از آن می‌خواهند، همراه روزها و رازهایشان باشد. این را می‌شود در نحوه برخورد فیلم‌بین‌های حرفه‌ای دید. این نوع رابطه در نوعی از فیلم‌های ایرانی هم قابل ردیابی است از کارهای کیارستمی تا حاتمی‌کیا و مهرجویی و فرهادی و تبریزی و حتی فیلم‌های کمدی فارسی. یک نوع لحن ایرانی در فیلم‌های این فیلمسازان هست. سینه‌فیل‌های ایرانی فیلم‌های ایرانی را یکجور خاصی دوست دارند و مردم ایران هم. فیلم ایرانی برای آنها با اینکه می‌دانند نسبت به فیلم‌های خارجی درجه کمتر کیفی دارد، یک چیز دیگر است، یک کار دیگر می‌کند. طلب و انتظاری متفاوت از آن دارند، دنبال این اند که آن را بیشتر دوست داشته باشند. این خود فرهنگ سینمایی خاصی را پرورانده است.
احتمالا عمده کشورهایی که صاحبی نحوی بیان و لحن سینمایی‌اند برای ملت خویش چنین چیزی را می‌سازند. این رابطه بنا به دلایلی در این سال‌ها کمتر شده، یا بهتر بگوییم؛ فیلم‌های ایرانی کمتر آن اتفاق را در جامعه، هرچند این جامعه محدود به گروهی خاص باشد، پدید آورده‌اند.
آن دلایل هرچه هستند، اگر منجر به تضعیف سینمای ایران شده باشند قابل ردیابی و پی‌گیری هستند. گفت‌وگو با آرش خوشخو تلاش برای پی‌گیری این مسئله است.