ما سینما می‌خواهیم و سینمایی که داریم در نهایت راضی‌مان نمی‌کند. اگر الان بخواهیم درباره اصل ماجرای خودمان و سینما فکر کنیم و بپرسیم ایراد کار کجاست، چه می‌توان گفت؟ در این وانفسای بحث‌های بی‌پایان و انتظارات بی‌پایان و نامتعین و بی‌ربط از سینما، چگونه می‌توان به مبنایی برای شکل‌گیری دیدگاهی اساسی درباره ما و سینما رسید؟
مسعود فراستی در سخنرانی‌ای که ۳۱ سال پیش در سمینار سینمای پس از انقلاب داشت، اساس این دیدگاه را مخاطب می‌گذارد و می‌گوید: معیار در نهایت مخاطب است و این مخاطب خصلتی کیفی دارد. در گفتار فراستی بر خلاف تصویر تخت و مسطحی که از مخاطب ارائه می‌شود و هر نوع آدمی را شامل می‌شود، مخاطب موجودی با خصایص انسانی و دارای حرکت و در نهایت سیاسی معرفی می‌شود. او می‌گوید؛ در ایران انقلاب شده و این مردم انقلاب کرده‌اند، این مردم را در مقام مخاطب باید فهمید و شناخت. این مخاطب، مخاطب فیلمفارسی نیست، و تبعا مخاطب سینمای روشنفکری هم.