جمهوری اسلامی ایران یگانه امکان در سیاست کنونی ایران است. تصور هر نوع حکومت یا سیاستی پس از جمهوری اسلامی با وجود کینه‌ای که از نفس تاب‌آوری جمهوری اسلامی تولید شده، مضحک و بی‌معنی است. اما آیا این به معنای کفایت وضعیت کنونی جمهوری اسلامی است؟ آیا ما عموما از چالش‌ها و بحران‌ها عزم‌هایی بزرگ برای آینده می‌سازیم؟ یا اینکه فقط در اندیشه پشت سرگذاشتن بحران‌هاییم؟!
چگونه می‌توانیم این بار شرایط را صرفا پشت سرنگذاریم از آن فرصتی برای خودمان بسازیم؟
گفتگوی سیدعلی کشفی و سجاد صفارهرندی درباره همین فرصت‌‌ است. سیدعلی کشفی می‌گوید: ما به اندازه کافی شجاعت آنکه صادقانه با خودمان مواجه شویم و لحظه غیرقطعی ولی دگرگون‌کننده تصمیم سیاسی را ببینیم، نداریم. سجاد صفارهرندی اما در این گفتگو بر ندیدن آنچه که جمهوری اسلامی محقق‌کرده، تاکید می‌کند. او می‌گوید: تا زمانی که از آنچه محقق‌شده و هستیم تصویری نداریم، نمی‌توانیم درباره آینده خودمان تصمیمی بگیریم. آنچه در مورد جمهوری اسلامی به نظر دیده نشده همین تاب‌آوری و فعلیت‌های جمهوری اسلامی اتفاقا از جانب موافقان اوست. در نهایت آنچه گفتگو را در ادامه پیش می‌برد همین مسئله تاب‌آوری است.
سید علی کشفی می‌گوید: چگونه مسئله تاب‌آوری مواجهه ما را با واقعیت فعلی از آن جهت که صبری از جنس انفعال است به تعویق انداخته است. اما سجاد صفارهرندی، تاب‌آوری را چیزی در برابر تسلیم می‌داند. گفت‌وگو میان دو مهمان وقت سیاست اگرچه به اینکه آن «تصمیم» چه می‌تواند (و باید) کشیده نمی‌شود، اما برای ما که فرصت‌هایمان در حال از دست رفتن‌اند، راهگشاست.