در این گفتگو میانه راه به بحث از مذاکره با آمریکا و برجام کشیده شد. زیباکلام در ابتدا تأکید داشت که آمریکا ستیزان، این اصل را به ماهیت انقلاب اسلامی نسبت می‌دهند و او با چنین برداشتی از انقلاب اسلامی مخالف است، اما علیرضا سمیعی مجری برنامه، از مقابلۀ آمریکا با جمهوری اسلامی، طرح دیگری داشت. او نزاع ایران و آمریکا را مناقشه‌ای واقعی بر سر قدرت می‌دانست. جمهوری اسلامی، جای آمریکا در منطقۀ غرب آسیا و حتی در ایران را تنگ کرده است و این یک چالش واقعی برای آمریکا است. چالشی که نزاع ایران و آمریکا را نه به یک مسأله اعتقادی، بلکه به موضوعی یکسر سیاسی تبدیل می‌کند. در اینجا بود که صادق زیباکلام پای تاریخ را به میان کشید و از تضمین آمریکا به ایران، در همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی و در خلال معاهدۀ ۱۹۸۱ الجزایر گفت تا نشان دهد که اگر مسأله بر سر قدرت بوده، باید در همان سال‌های ابتدایی انقلاب، فیصله می‌یافته است. اما آیا نزاع واقعی بر سر قدرت، با یک تضمین، فیصله می‌یابد؟ آیا سیاست، با مذاکره و توافق، به نقطۀ پایان خودش می‌رسد؟ سرانجام، علیرغم میل و اصرار زیباکلام، پای برجام به گفت‌وگو باز شد. اما این‌بار، نه به عنوان یک توافق فنی و حقوقی، شامل مفادی که می‌توان با آن موافق یا مخالف بود؛ بلکه برجام به منزلۀ دو درک متفاوت از معنای سیاست!