آرمان‌های انقلابی در لحظه خود انقلاب، آن‌چنان با زندگی مردم درمی‌آمیزند که گویا بدون آن‌ها هیچ‌کس آینده‌ای برای خود متصور نیست. اما با گذشت زمان و فاصله‌گرفتن از لحظه پرمخاطره انقلاب، عده‌ای به‌نحوی در مقام دفاع از آرمان‌های انقلاب قرار می‌گیرند که دیگر نمی‌توانند با واقعیت سیال زندگی مردم بیامیزند و به‌تدریج از آن فاصله می‌گیرند. این فاصله، آرمان‌های انقلاب را از سرزندگی و حرارت تهی می‌کند. ازبین‌رفتن این سرزندگی، جامعه را از حیات سیاسی و اراده و امید به آینده بازمی‌دارد و جامعه را دچار نوعی فرومایگی و سرسپردگی به امر روزمره می‌کند. در این موقعیت، گویی هم گروه اول آرمان‌هایش را بربادرفته می‌بیند و هم گروه دوم عزمش را برای کار و تلاش و حل مشکلات اساسی از دست می‌دهد.
دکتر کاشی در این گفتگو، زوال حیات سیاسی جامعه ایران را موجب تهی‌شدن آرمان‌های انقلاب و بی‌پشتوانه‌شدن دولت و ناتوانی آن برای تصمیمات بنیادین و حل مشکلات کشور می‌داند