نخبگان ما از ایران مهاجرت می‌کنند. این جمله برای بسیاری از سیاست‌مداران و دلسوزان ایران زنگ خطر و مایه تأسف است.البته مدیران کشور، اکنون بیش از گذشته بر حمایت از آن‌ها پافشاری می‌کنند‌. تشکیل معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و بنیاد نخبگان گویای توجه و حمایت آن‌ها از نخبگان است.اما این تلاش‌ها هنوز نتوانسته است بسیاری از نخبگان را برای ماندن در ایران قانع کند.
به نظر می‌رسد آنچه این تلاش‌ها را بی‌ثمر می‌کند، درک موجود از نخبگان است؛ درکی که در اقتصاد سیاسی موجود کشور شکل گرفته است. اقتصادی که چرخَش با خام‌فروشی و پول نفت می‌چرخد، ضرورت تولید در ابعاد جهانی را درک نمی‌کند و لذا نیازی به نخبگان ندارد.در این شرایط، مدیران ترجیح می‌دهند با حمایت‌ها و کمک‌های مالی به نخبگان، حضور پرشور و برهم‌زننده آنان در میدان سیاست و اقتصاد را محدود یا مهار کنند.
از طرف دیگر، نخبگانی که خود را خارج از جریان اداره کشور و ساخت آینده آن می‌بینند، مسئولیتی نیز بر دوش خود احساس نمی‌کنند و در برخورد با سختی‌های راه، حاضر به ترک وطن می‌شوند.
گفتگوی ما با دکتر محمدمهدی نایبی استاد تمام دانشکده برق دانشگاه صنعتی شریف در همین موضوع است. 
دکتر نایبی سال‌هاست دغدغه‌ی نخبگان را دارد. او در حوزه صنعت و کارآفرینی موفقیت‌های قابل‌توجهی داشته و نیز «بنیاد حامی» را با هدف بورس دانشجویان علوم انسانی در دانشگاه‌های معتبر دنیا تأسیس کرده است.
او معتقد است اقتصاد رانتیِ متکی بر نفت، نیازی به نخبگان ندارد و بدون آن‌ها نیز اداره می‌شود. بر این اساس، راه‌حل مسئله نخبگان، اصلاح ساختار اقتصادی کشور و رفع موانع بخش خصوصی برای تولید و کارآفرینی است.