نقطه تولّد اقتصاد به عنوان یک علم، برای سامان‌دادن حداکثر بهره‌وری از منابع حداقلی بود. بنابراین علم اقتصاد به دنبال طرح قواعدی برآمد تا نظامی اقتصادی بنا و سیاست‌مداران را برای اعمال آن مجاب کنند.
اما آیا علم اقتصاد در میان تصمیم‌گیری‌های سیاست‌مداران جایی دارد؟
سیاست‌مداران همواره اقتصاد و اقتصاددانان را به دلیل بی‌توجهی به موقعیت انضمامی سیاست، اقتصاد را به عنوان علمی که روی کاغذها بنا شده، متهم و نابسنده اعلام می‌کنند.
گفت‌وگوی ما با سیدعلی مدنی‌زاده، استاد اقتصاد دانشگاه شریف در پی‌گیری این منازعه است.
در این گفت‌و‌گو مدنی‌زاده در تلاش است بگوید که آیا ما چنان که باید از دانش اقتصاد در تصمیم‌گیری‌های کلان خود بهره برده‌ایم یا خیر.
ایشان در این سخنان و با اشاره به این نکته که علم اقتصاد در برابر هنجارهایی که از جانب سیاست بر علم اقتصاد حادث می‌شود می‌گوید: علم اقتصاد در مواجهه با چنین هنجارهایی ساکت است و ما در اقتصاد به توصیف و کشف سازوکارها می‌پردازیم.
هنجارها همواره از بیرون علم اقتصاد مطالباتی را ایجاب می‌کند و علم اقتصاد سازوکاری را برای تحقق وضعیت مطلوب ترسیم می‌کند.
اما چنان که در گفت‌وگو می‌گذرد، این سوال باقی است که آیا اقتصاددان مسئولیتی درباره شکل‌گیری چنین سازوکاری نیز دارد؟
اینکه بدون توجه به اراده‌ای برای ساختن بازار  که تحقق سازوکارهای علم اقتصاد را ممکن می‌کند، اقتصاددان هنوز می‌تواند مسئولیت ضرورتی که علم اقتصاد از آن برخاسته را به دوش بگیرد؟