کانون فرهنگی و هنری چاووش از مهمترین اتفاقات موسیقی ایران در سال‌های دهه ۵۰ و ۶۰ است. واقعه ۱۷ شهریور ۵۷، با استعفای محمدرضا لطفی، محمدرضا شجریان، حسین علیزاده و شهرام ناظری از رادیو، موجب تشکیل هسته اولیه کانون فرهنگی چاووش می‌شود.تحولات اجتماعی که منجر به انقلاب اسلامی ایران در سال ۵۷ بود به سرعت موجب شد تا آنها که در دو گروه شیدا و عارف به تولید موسیقی می‌پرداختند حالا به فکر تأسیس کانونی باشند که بعدها شماری از ماندگارترین آثار موسیقی ایرانی را بیافریند.ایده چاووش، همان چیزی بود که تمام عمر محمدرضا لطفی را به خود مشغول داشت؛ موسیقی، در شکل اصیل خود حکایت زمان حال است و از این حیث خود به خود خصلتی سیاسی دارد. چیزی که برای لطفی اهمیت داشت این بود که موسیقی اصیل ایرانی در کانون تغییرات اجتماعی زمان حال حاضر شود. به همین خاطر لطفی همین با نحوی تهور کارهای چاووش را از فرم کلاسیک جریان موسیقی سنتی جدا کرد. برآیند کارهای چاووش از سال‌های ۵۷ تا ۶۳ جمعاً ۱۲ آلبوم شد که آلبوم‌های ۲ تا ۸ ناظر به انقلاب بود. آنچه اینجا می‌بینید، بخش‌هایی از مستند «چاووش؛ از درآمد تا فرود» است. در این مستند، اعضای چاووش از تجربه‌های خاص خود درباره کانون، از ایده تا انحلال می‌گویند.