۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ هفتمین سالی است که محمدرضا لطفی، نوازنده تار، موسیقیدان، مدرس و پژوهشگر موسیقی سنتی ایرانی از دنیا رفته است. محمدرضا لطفی در دوران با شکوه موسیقی ایران، در دوره‌ای که موسیقی سنتی در قالب گروه‌های شیدا، عارف، و چاووش چهره‌ای دگرگون شده، اجتماعی و سیاسی از خود عرضه می‌کرد، شخصیتی کوشا و موثر بود. در سال‌های طولانی که لطفی در موسیقی ایران فعال بود، در پی درکی متفاوت و زنده از موسیقی می‌گشت. این درک خود موسیقی را به عنوان فرمی که آدمی به ضرورت انسان بودن با آن سروکار دارد، می‌فهمید. این فکر موسیقی را بدل به یک وسیله سلوک می‌کرد و احتمالا همین بود که بین او و هم‌نسل‌ها فاصله می‌انداخت.
پژوهش‌‌ها و نوشته‌های لطفی درباره موسیقی به همراه کارها و آثار موسیقیایی‌اش چنین برداشتی در خود دارند. او موسیقی را به عنوان وسیله سلوک و انتظار ندای حق می‌شناسد و از این رو از احساسی‌گرایی روگردان است. توجه او به فرمی چون بداهه‌نوازی نیز از همین جهت است، فقط با بداهه نوازی می‌شد اون طراوت و تازگی را که او می‌خواست، پیدا کرد. از مهمترین بداهه‌نوازی‌های لطفی در همکاری با محمدرضا شجریان، آلبوم «عشق داند» است.