فروغ فرخزاد با تجربه‌های خاصی که در شعر و زندگی داشت، به تدریج با گذشت سال‌ها بدل به تصویر نمادین زن مدرنِ معاصر ایرانی شده است. هم شعر فروغ و هم شکل زندگی او و حتی مرگ نابهنگامش، استعداد این تصویر نمادین را دارند. 
فروغ در جوانی همسر و فرزندش را رها کرد، سفرهای زیادی رفت و همه آن دوران را با کارها و تجربه‌های متعدد پر کرد. دست آخر دو چیز از او بیش از همه آن تجربه‌ها بدل به میراثی ماندگار شد.
اول شعر او، که حرکت و تجربه زنانه را به وضوح در خود نشان می‌داد و همین هم آن را خاص کرد. دیگری، چیزی که کمتر درباره فروغ می‌دانیم و حرفش در میان نیست؛ فروغ سخت دلتنگ خانواده، همسر و فرزند خود بود. همانها که زمانی آنها را با هدف تجربه و فتح جهان ترک گفته بود. این دلتنگی هرگز پاسخی نیافت. اما فروغ را به نحوی با خود واقعی‌اش روبرو کرد. در این دلتنگی فروغ چیزی را از خود کشف کرد که هرگز گمان آن نمی‌رفت.
«پریشادخت شعر آدمیزادان» عبارتی است که در سوگنامه مهدی اخوان ثالث برای فروغ فرخزاد آمده است.