نادر ابراهیمی در ادبیات معاصر ایران وضعی خاص دارد. نویسنده‌ای زبر دست در قصه‌نویسی که از دوره‌ای به بعد اغلب مغضوب روشنفکران و دوستان دوره جوانی بوده و گاه از سوی برخی انقلابی‌ها نیز برخوردهای سخت دیده است. آنچه ابراهیمی را بدل به چهره‌ای منحصر به فرد می‌سازد دیداری است که بی ملاحظه با واقعیت تازه و نابهنگام انقلاب اسلامی ایران دارد. این واقعیت ساده و عادی، چنانکه برخی انقلابی‌های قصه‌نویسی گمان می‌کنند نیست. عجیب و ساختگی و دروغین چنانکه برخی روشنفکران نیز خطاب‌اش می‌کنند، نیست. فهمیدن و دریافتن آن ایرانی که با انقلاب و دفاع مقدس اتفاق افتاد، کاری دور از دسترس است و به سادگی محقق نمی‌شود. نادر ابراهیمی در آستانه حس و درک چنین ایرانی ایستاده است.