به یک معنا سرسلسله غزلسرایان معاصر است. او با هوشنگ ابتهاج (سایه) دوستی و ارادتی عظیم داشت و حسین منزوی برای او، و در رثای او کتاب نوشت.
محمدرضا شفیعی کدکنی، شهریار را عاشق‌ترین شاعر معاصر نسبت به حافظ می‌دانست.
اما این همه، انگار دربرابر مخاطبه عمیقی که همین الان میتوان با شعر شهریار داشت هیچ است. شعرهای شهریار عمدتا درک‌شدنی‌ و ملموس‌‌اند، اما طنین جهان حافظ دارند.
و غزل حافظ برای ایرانی‌جماعت تصویری است از تجربه بی‌پایان عشق. شهریار این را می‌فهمید. اینکه دست آخر، فقط عشق کارساز است. این نکته احتمالا رمز کار و زندگی شهریار بود، رمز رابطه‌اش با حلقه گسترده شاعران و هنرمندان معاصر و حتی چنان که خود می‌گفت و می‌نمود؛ رمز سیاست‌ورزی‌اش.