دکتر غلامرضا کاشی تأکید می‌کند که سیاست، عرصه‌ی «تصمیم» است و چون تصمیم اساسا ماهیتی پسینی دارد؛ بنابراین با هیچ منطق پیشینی نمی‌توان به دیدار سیاست رفت. این گفتار، هر دوسوی مناقشه‌ی علوم انسانی در ایران امروز را طرد می‌کند. از یکسو با «بومی‌گرایان» که سودای غلبه‌ی دیسکورس دینی و گفتارهای پیشینی برآمده از آن را بر رفتار انسان و گروه‌های انسانی دارند، به ستیزه برمی‌خیزد و از سوی دیگر، «تطبیق‌گرایان» نیز که به کفایتِ گزاره‌های «علمی» علوم هنجاری انسانی، برای فهم جهان انسانِ ایرانی، حکم می‌کنند را به چالش می‌طلبد. کاشی بر فهم پیچیدگی‌های زندگی روزمره‌ی ایرانی، که آمیزه‌ای از سوائق شخصی، بومی، غربی و دینی است، برای کشف نحوه‌ی «تصمیم‌گیری» انسان ایرانی معاصر، تأکید می‌کند اما نمی‌گوید که آیا متن همین زندگی روزمره، سازمان‌یافتگی‌های خاص خودش را دارا نیست؟ آیا خودِ زندگی روزمره، حقیقتا خودانگیختگی مدنظر دکتر غلامرضا کاشی را برمی‌تابد؟ و اگر اینگونه نیست، آیا نباید همچنان آن مفاهیم هنجاری سازمان‌هنده را که یک پای در دین، پای دیگر در اخلاق و دستی نیز در علوم انسانی دارند را جدی گرفت و به آنها گوش سپرد؟ دفاع از خودانگیختگی تصمیم انسانی، در برابر ادعاهایی که بر سازمان‌یافتگی هنجاری زندگی روزمره تأکید می‌کنند، احتمالا گام بعدی دکتر کاشی برای به کرسی نشاندن این ادعاست که علوم انسانی، راهی به شناخت منطق «تصمیم» انسان برای زندگی و جهان خود ندارند و سیاست، امپراطور علوم است.