ما مفاهیم حیاتی‌مان را نسنجیده و آسوده به‌کار می‌بریم. ما به این مفاهیم اساسی نمی‌اندیشیم و فقط آن‌ها را به رسم عادت، تکرار و مصرف می‌کنیم. به همین جهت است که فهم درستی از مشکلاتمان نداریم و اشتباهاتمان را مدام تکرار می‌کنیم و دچار نابسامانی و پریشان‌حالی می‌شویم.
هگل باور داشت کار فلسفه این است که آنچه در حیات انسان رخ داده را به‌نحو عقلانی صورت‌بندی کند. بر این اساس، تاریخ و اکنونیت انسان با فلسفه فهمیده می‌شود. فلسفه پرسش از اساس است. فلسفه با پرسش از اساس، ما را متوجه امری می‌کند که در عین پوشیدگی، تعیین‌کننده نظم و قوام‌بخش زندگی ماست. حال باید پرسید: آیا ما جز با فلسفه آینده‌ای خواهیم داشت؟ و آیا فلسفه شأنی جز پرسش از وضع کنونی‌مان خواهد داشت؟