روایت‌ها از چرایی و چگونگی تعطیلی جلسات تفسیر سورۀ حمد امام(ره) بسیار است. برخی که البته عده‌شان کم است؛ علت توقف پخش جلسات تفسیر سورۀ حمد امام(ره) از تلویزیون را کسالت و بیماری ایشان می‌دانند. اما روایت شایع‌تر آن است که جلسات، به خواستۀ خودِ امام(ره) و در پی اعتراض برخی از محترمین به غلظت عرفانی تفسیرها اتفاق افتاد. مجموعا ۵ جلسه تفسیر در اوائل سال ۱۳۵۸ شمسی برای پخش از تلویزیون تصویربرداری شد. در این ۵ جلسه، امام(ره) از تفسیر «بسم الله» آغاز کرده بود و به پایان آیه اول سوره حمد رسیده بود. بنا بود فیلم جلسات، اول هر هفته از تلویزیون پخش شود. نقل است که نامه‌نگاری‌هایی به دفتر امام(ره) شده بود و خواسته بودند که امام(ره) این حرف‌ها را نزند. پیام دادند؛ یک بار و دو بار و چند بار. امام(ره) چند نوبت توجه نکردند اما در نهایت به دلیل این که در موقعیت رهبری بودند و نمی‌خواستند به این بحث‌ها دامن بزنند، جلسات تفسیرشان را تعطیل کردند. مسأله بر سر زبان عرفانی امام(ره) بود. دکتر دینانی که از سال‌ها پیش از پیروزی انقلاب در زمرۀ شاگردان فلسفۀ ایشان بود، می‌گوید بعد از پیروزی، بیان امام(ره) کمی آرام شد. «زبان» مایۀ اختلاف بود. امام(ره) این را به خوبی می‌دانست. به همین خاطر هم بود که در آغاز جلسات تفسیر، تلاش کرد تا سوء‌تفاهم‌های زبانی را از میان بردارد. اما او چنان‌که می‌دانیم چندان در قید و بند آرایش‌های زبانی نبود و تا آخر نیز چنین بود. جایی برای پرده‌پوشی حقیقت نبود. امام(ره) به این باور داشت. این باور، کانون سیاست‌ورزی امام(ره) و تأکید او بر وجه عمومی و همگانی سیاست – که همان وجه الهی سیاست است – بود. با «زبان» او هم همین مسأله را داشتند. می‌خواستند امام(ره) همه چیز را به مردم نگوید. او اما تصمیم‌اش را گرفته بود. جلسات تفسیر متوقف شد اما حقیقت، همان حقیقت بود و گوش نامحرمی برای امام(ره) نبود. جز آن‌ها که گوششان سنگین بود!