آنچه در سال ۱۴۰۱ در نقاط مختلف ایران در غالب اغتشاش و اعتراض شاهد بودیم، اگرچه گویای دشمنی با ایران بود، اما بیش از آن گزارشی است از وضع کنونی سیاست ما. آنچه گذشت حاصل انباشتی از تجربه ما با سیاست و گفتارمان در طول سال‌هاست.
گفت‌وگوی مجله سوره در پیش‌شماره نخست این مجله درباره ابعاد فراگیری است که در ماجرای بلوای ۱۴۰۱ می‌توان دنبال کرد. محمدقوچانی روزنامه‌نگار جریان اصلاحات، در این گفت‌وگو به عصیانی اشاره می‌کند که دامن‌گیر جریان‌های سیاسی شده است؛ عصیانی که مجال نمایش پیدا کرده و دیگر اعتباری برای ارزش‌ها و دسته‌بندی‌های سیاسی موجود قائل نیست. برای همین باید تن به بازشناسی در مفاهیمی بدهیم که تا کنون درباره آنها سخن می‌گفتیم. علیرضا شفاه اما درباره بودن ما و فرصتی که ممکن است به تباهی‌مان منجر شود می‌گوید. او با اشاره به این مسئله که جمهوری اسلامی شجاعت مواجهه ما با جهان ناپایدار بوده، توضیح می‌‌دهد چگونه با تکیه به عنصر از پیش‌داشته‌ی نفت و وضعیتی که در آن دست به تولید نمی‌زنیم، این شجاعت از میان خواهد رفت و ما دیگر تهی خواهیم شد. سجاد صفارهرندی ماجرا را از این سر دنبال می‌کند که صحنه سیاست امروز نباید حامل یک نیرو و اراده باشد و ما چاره‌ای جز به‌رسمیت‌شناختن متقابل جریان انقلابی و طبقه متوسط نداریم.