۹ فروردین ۱۳۸۳ سید حسن حسینی شاعر، نویسنده و پژوهشگر از دنیا رفت. عمر حسینی کوتاه بود اما در این زمان کم خیلی کارها از او به جا ماند.
کتاب‌های شعرش از مهمترین یادگارها هستند. حسینی در میان جوانانی که در دهه ۶۰ دفتر شعر و ادبیات حوزه را بنیان گذاشتند، و تا سال ۶۵ آنجا به کار ادامه دادند، چهره‌ای برجسته به شمار می‌رفت. تلاش او غیر از پژوهش‌های ادبی مهم در جهت رسیدن به زبانی تازه در شعر انقلاب معطوف بود. او به همراه قیصر امین پور مهمترین نام‌های شعر پس از انقلاب بودند. شعر انقلاب با تلاش آن‌ها بود که چون هویت و شخصیتی تازه و پر قدرت در فضای شعر ایران جایی برای خود باز کرد. سید حسن حسینی برای یافتن راه این کار جرئتی منحصر به فرد داشت. او در قالب‌های متعدد شعر می‌گفت و منتشر می‌ساخت. از مهمترین دستاوردهای او غیر از رباعی‌ها، اشعار سپید هستند.
مجموعه شعر «گنجشک و جبرئیل» در قالب سپید و دربردارنده مضامین عاشورایی کاری بود که حسینی را در مقام شاعری نوگرا تثبیت کرد. این کار برای منتقدان یکجور «از آن خود کردن» قالبی بود که به سختی در تسخیر مضامین دینی در می‌آمد. گنجشک و جبرئیل با نام «سیدالشعرای انقلاب» ماندگار شد و راهی در شعر سپید انقلاب باز کرد.