جوانانی که در فیلم «پارک مجازات» به بازی گرفته شده‌اند تا علیه فعالیتِ جنگ‌طلبانه دولت آمریکا مجازات شوند همگی در یک چیز مشترکند؛ آنها خشمگین‌اند، در درونشان چیزی به حرکت آمده، اعتراض کرده‌اند و حالا متهم به جوانی و خامی و بی‌مسئولیتی شده‌اند. اما از نظر آنها مسئولانه‌ترین کار ممکن همین است که می‌کنند؛ اعتراض به جنگ. جنگ ویتنام نزدیک به هفده سال طول کشید. همگان از آن در آمریکا و جهان خسته بودند. برای آمریکایی‌ها یک بهانه برای آغاز جنگ وجود داشت. کنترلِ پیشروی مارکسیسم. وقتی این جوانان به جنگ اعتراض کردند شاید داشتند به بی‌مسئولیتی‌ای که شروع کردن جنگ و ادامه آن، وجود داشت اعتراض می‌کردند. این بی‌مسئولیتی آمریکا را تهدید می‌کرد و برای سالیان ادامه داشت چرا که بقای آمریکا با جنگ ممکن بود. آمریکا با دشمنانش ممکن می‌شود. آمریکا باید آنها را خلق می‌کرد تا به ایده خود ادمه دهد. «پارک مجازات» از سلاح دیگری غیر از جنگ بهره می‌جوید. سینما. فیلم پیتر واتکینز داکیودراماست. یعنی نحوی مستند ساختگی. این مستند حالا دیگر جزو آثار کلاسیک داکیودراما به حساب می‌آید. فیلم در زمان اکرانش با خشم کمپانی‌های هالیوودی و اعتراض منتقدان روبرو شد. منتقدان دو دسته بودند. یکی آنها که روایت را اغراق شده و کمونیستی می‌شمردند، که در زمان خود، یعنی دوره جنگ سرد، اتهامی گیرا و کارگر بود. و گروهی هم که فرم فیلم یعنی مستند ساختگی بودن آن را غیر متعارف می‌دانستند. مستند پیتر واتکینز حالا در تاریخ سینمای سیاسی جهان و همینطور در تاریخ سینمای مستند جایی مهم برای خود دست و پا کرده است. آنچه روشن است این که این مستند فارغ از آنچه درباره‌اش می‌گویند به شدت صادقانه می‌نماید. شاید از صادقانه‌ترین روایت‌های موجود درباره جنبش‌های دانشجویی دهه ۶۰ آمریکا. صداقتِ کارِ واتکین در فرم آن نمایان است. فرمی که اگرچه دست‌خورده به نظر می‌رسد، با واقعیت همساز است و هنوز پس از بیش از ۴۰ سال دیدنی است. این مستند و ماندنش در تاریخ نشان می‌دهد، مثل رفتار جوانان معترض به جنگ در آمریکا، صداقت چگونه با مسئولیت همراه است.