تفکر آزاد را چگونه به امنیت، راه است؟ اینکه گفته می‌شود روشنفکران ما طرح روشنی از «امنیت ملی» در آراء و آثارشان وجود ندارد؛ آیا به این معناست که روشنفکر ایرانی، آزادی فکر و اندیشه را بر امنیت و نظم و انتظام امور ملت، ترجیح داده است؟ آیا روشنفکران ما اندیشیدن به نظم و امنیت را به سیاستمداران و اصحاب قدرت واگذار کرده‌اند و خود، در گوشه‌ی خلوت، سرود آزادی سر می‌دهند؟ و مگر نه این است که امنیت و امان، یکی از شروط وجود آزادی، برای همه و از جمله روشنفکران است؟ محمدعلی مرادی در گفتگو با علیرضا سمیعی، بی‌اعتنایی روشنفکر هم‌عصر ما به امنیت ملی را ناشی از وجود بی‌انضباطی در میدان روشنفکری ایران می‌داند. او معتقد است که روشنفکر، باید آزاد باشد تا به شرایط زیست خود و طبقه‌ی اجتماعی که به آن تعلق دارد، بیاندیشد. اما روشنفکران ما بی‌تعلق شده‌اند. قدرت، از ناحیه‌ی روشنفکر بی‌تعلق، هرگز احساس خطر نمی‌کند و بنابراین، تعهدی نیز نسبت به چنین روشنفکری ندارد. او روشنفکری راست ایران را فرامی‌خواند که به سازمانی برای دولتی بی‌اندیشد که امنیت و آزادی فکر را توأمان لحاظ می‌کند.