سه سال از مرگ محمد علی مرادی می‌گذرد. مردی که هرچند بیش از همه روشنفکران حال و حاضر ایرانی، زندگی روشنفکری داشت و از هر وابستگی دولتی و جناحی به دور بود، پیوسته بر تعلق روشنفکر در کنار آزادی‌اش تاکید داشت. او همواره به نخبگان داخل و خارج ایران که دولت را به هر بهانه تضعیف می‌کنند می‌تاخت که چرا در نقد بی‌پروای خود خطر سست شدن نهاد دولت را نمی‌بینند و اساسا آیا به حفظ امنیت و شاکله کشوری به نام ایران می‌اندیشند. مرادی تقریبا در همه پژوهش‌ها و کلاس‌هایش، حتی آنجا که فلسفه درس می‌داد و متن‌های کلاسیک می‌خواند، همین جهت را دنبال می‌کرد و هم‌قطاران و دانشجویانش را بر آن می‌داشت تا در گفتار علمی و گفتگوهای عمومی به مسئولیت عمومی‌شان در قبال آنچه “کلیت جامعه” می‌نامید فکر کنند و آن را همچون شرط هر فکر و تاملی در نظر بگیرند. محمد علی مرادی حالا در میان ما نیست و دوستان و شاگردانش بیش از همه فقدان او را حس می‌کنند؛ وقتی این روزها می‌بینند که گفتار عمومی مردم و نخبگان و حتی دولت بی‌اعتنا به مسئله بنیادین اما روزمره‌ی آزادی‌خواهی و تعلق به کلیت کشور است. این گفت‌وگو را سال ۹۵ با او درباره نسبت کار علمی و امنیت ملی در قالب برنامه دریچه و با اجرای علیرضا سمیعی ضبط کردیم. حالا در سالگرد درگذشت او، گفت‌وگو همچنان برای ما تازه است و یادآور دغدغه‌های محمدعلی مرادی درباره وضع و حال ایران امروز.