وقتی در تیرماه 1394، برجام به امضاء رسید، شور و نشاطی به جامعۀ ایران تزریق شد، چرا که از سوی بسیاری از سیاستمداران، نظریه‌پردازان سیاسی و البته مردمان عادی کوچه و بازار، امید آن می‌رفت که با برجام، به گشایش اقتصادی و موفقیت در روابط بین‌المللی دست پیدا کنیم. اما از همان آغاز، افرادی بودند که با تکیه بر مفاد توافق‌نامه برجام، آن را در نهایت مخالف با گشایش اقتصادی و در افقی گسترده‌تر، امنیت ملی می‌دیدند.
تقریباً سه سال بعد و در اردیبهشت 1397، آمریکا از برجام خارج شد و سلسله‌ای از تحریم‌های بی‌سابقه و تورم عنان‌گسیخته بر سر مردمان کشور ما آوار شد. در طی چند سال گذشته نیز گویا برجام اهمیت خودش را برای مردم ایران از دست داده است و حتی اگر در همین لحظه، مفاد بهتری برای ایران به این توافقنامه اضافه بشود و آمریکا به برجام بازگردد، باز هم نمی‌تواند اتفاقی مشابه تیرماه 94 را در کشورمان رقم بزند.
ابومحمد عسگرخانی یکی از افرادی است که از همان ابتدا، با برجام مخالف بود و از هر فرصتی برای روشنگری دربارۀ خطرات برخی مفاد آن برای آیندۀ ایران، استفاده می‌کرد. در این قسمت از برنامۀ دریچه که حدوداً یک سال بعد از امضای برجام صورت گرفته است، فرصتی دست داده که علیرضا سمیعی نگاه عسگرخانی را به چالش بکشد و در طرف مقابل، عسگرخانی صحبت‌هایی می‌کند و به پیش‌بینی‌هایی دربارۀ برجام دست می‌زند که شاید در آن روزها، برای برخی افراد، عجیب به نظر می‌رسید اما امروزه خیلی از آن‌ها محقق شده‌اند. از جمله اینکه برجام در نهایت صنایع ایران را نشانه گرفته است و اینکه برخی دستاوردهایی که به برجام نسبت می‌دهیم، در حقیقت به آن مربوط نمی‌شود.
این گفت‌وگو ممکن است در نگاه اول از حیّز انتفاع ساقط شده باشد، اما تماشایش امروز هم می‌تواند جذاب باشد چرا که سخنان مرحوم عسگرخانی در این گفت‌وگو، در ظرف زمانی خاصی محدود نمی‌شود.