در شرایطی که ایرانِ ما پس از توافق هسته‌ای، امکان برقراری مجدد روابط اقتصادی و سیاسی با دنیا را یافته است؛ عده‌ای از امکان مشارکت نقادانه در نظام جهانی سخن می‌گویند و در مقابل، عده‌ای نیز تک‌نوازی در درون همنوازی واحد و منسجم نظام جهانی را ممتنع می‌دانند. تازه، حساب این هردو دسته، از افرادی که منطق حاکم بر این را یگانه منطق مطلوب زندگی در جهان ما می‌دانند، جداست! در میان این سه گانه چه تصمیمی می‌توان گرفت؟ آیا نظام جهانی ماهیتی یکپارچه دارد؟ آیا منطقی واحد بر نظام جهانی حاکم است؟ ما از یکسو شاهد بروز رفتارهایی هماهنگ از سوی کشورهای مختلف هستیم که اراده‌ی واحد نظام جهانی را نشان می‌دهد. مثلا در یک اقدام دسته جمعی، ایران، ازسوی کشورهای جهان، تحریم می‌شود. اما از سوی دیگر می‌ینیم که این اقدامات ظاهرا مشترک، چندان دوام نمی‌یابد چون نهایتا این منافع سیاسی اقتصادی متعدد و بلکه متضاد کشورها با یکدیگر است که خود را بر تصمیم‌گیری‌های مشترک، غالب می‌کند. با اینهمه می‌دانیم که نظام جهانی، سازماندهی حقوقی، سیاسی و اقتصادی روشن و آشکاری دارد اما آیا این به معنای وجود یک منطق واحد حاکم بر این سازماندهی است؟ آیا از ابتدا این قدرت هژمونیک چند کشور نبوده است که امکان ظهور هرگونه رفتار مشترک را در روابط میان دولتها فراهم کرده است؟ و آیا تقدیر روابط بین‌الملل، چیزی جز این است؟ آیا منطق‌های متفاوت و در نتیجه، سازماندهی‌های متفاوتی وجود دارد که می‌تواند امکان بازیگری متفاوت ما در نظام جهانی را هم فراهم کند؟