این روزها حال سینمای ایران خوب نیست. شاید بتوان این گیشۀ بی‌رونق را تا حدودی به اتفاقات چند ماه اخیر یا وضعیت معیشتی مردم، مربوط دانست ولی تفاوت فاحش تعداد بلیط‌های خریداری‌شدۀ یک سال اخیر سینمای ایران با اوایل دهۀ نود کافی است تا به دلایل دیگری هم برای رسیدن به این وضعیت بیاندیشیم.
مسعود فراستی را معمولاً با نقدها و مواضع تندش دربارۀ فیلم‌های ایران و جهان به یاد می‌آوریم ولی او از ابتدا، چه در نقدهای سینمایی خود و چه در یادداشت‌های تئوریکش، بر مسئلۀ مخاطب در سینما تأکید داشته است. این گفت‌وگو اگرچه در سال 93 صورت گرفته و بخش‌هایی از آن به فیلم‌ها و جشنوارۀ فیلم فجر آن موقع اختصاص دارد، ولی گویای وضعیتی کلّی از سینمای ما و دلایل عدم موفقیتش در ارتباط با مخاطب است.
فراستی ریشۀ مشکلات هنر هفتم در ایران را هم از طرف مدیران فرهنگی می‌داند و هم سینماگران ما. او معتقد است که مدیران فرهنگی ما در پی سینمایی خنثی و بی‌موضع هستند که به هیچ‌جا برنخورد و از طرفی دیگر، سینماگران ما نه در فیلم‌هایشان داستانی را باز می‌گویند و نه خودشان، داستانی با سینما دارند. فراستی معتقد است سینماگران ما هیچ‌وقت نخواسته‌اند سینما داشته باشند چون فیلمساز به مخاطب و گیشه نگاه نمی‌کند، بلکه به دولت نگاه می‌کند، چون پولش را از دولت در می‌آورد و نه از مردم. فراستی راه رهایی از این وضعیت را قطع وابستگی سینما به دولت می‌داند.