با وجود گذشت سال‌ها از مدیریت معاونت سینمایی دهه ۶۰ بر سینمای ایران، هنوز می‌شود درباره شیوه‌ها و رویکردهای آن دوران به عنوان تنها دوران موثر در سیاستگذاری سینمای ایران بحث کرد.
گروه سیاست‌گذاران نام دوره بعد از انقلاب را سال‌های «سینمای باهویت» ایران نامیده‌اند (چیزی که بهشتی هم در این فیلم به آن اشاره می‌کند) دورانی که فیلمسازی تجاری با ژانرهای اکشن و پلیسی و کودک رو به افول است و دربرابر مسئولان سینمایی سخت به دنبال سینمای معناگرا و جشنواره‌ه‌ای هستند.
بهشتی اینجا در سمینارِ پرمناقشه «سینمای پس از انقلاب» طعنه‌ای به سخنرانی دیروز مرتضی آوینی می‌زند و می‌گوید: «ما فقط یک معیار داریم و آن «فروش» است! فروش هم بالا و پایین شهر ندارد.»
همینجا در سخن او به آسانی شکل مخاطب و شکل جامعه نادیده گرفته می‌شود. بهشتی این حرف را به زبان می‌آورد و سال‌ها پی گرفته است، اما چند سال بعد نتیجه سیاست‌گذاری‌های این دوره به آهستگی خود را نشان می‌دهند؛ ساختارهای تولید و شرکت‌های فیلمسازی از بین می‌روند، مخاطب کاهش می‌یابد و سینمای ایران در جهت اجتماعی‌شدن، از طبقات پایین جامعه فاصله میگیرد و به سوی طبقه متوسط حرکت می‌کند. اتفاقی که اگرچه ویژگی‌های خود را دارد، اما در نهایت سینما را از مخاطب عام دورتر می‌سازد.
با این توضیح میشود فهمید؛ چگونه محمد بهشتی، رئیس وقت بنیاد فارابی در پاسخ سوال حسین دهباشی، وقتی می‌خواهد دلایل احتمال نابودی سینما را تا دوسال دیگر در ایران توضیح دهد، هیچ اسمی از افزایش مخاطب نمی‌آورد، بلکه فقط می‌گوید: ممکن است بودجه این سینما قطع شود!
این چند دقیقه توضیحات مهمی درباره سیاست‌گذاری سینمای بعد از انقلاب است.
پیش از این کلیپی از این ویدئو را در اینستاگرام سیمافکر منتشر کرده بودیم. پس برای آنکه شائبه گزینشی بودن آن کلیپ پیش نیاید، سخنرانی و جلسه کامل به همراه پرسش و پاسخ، هم‌اکنون در سایت سیمافکر، پیش روی شماست.