گفت‌‌وگو با بهروز افخمی را چندسال پیش انجام دادم. آن زمان او فیلم «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» را در اکران داشت و هنوز مجری برنامه هفت نشده بود. این گفت‌وگو با موضوع روشنفکری به بهانه سالگرد شهادت سید مرتضی آوینی، تنها از آن حیث که افخمی دوست و همراه آوینی بوده، اهمیت ندارد. بلکه او چنان که خود نیز می‌گوید در تجربه آوینی شریک بوده. در تجربه آوینی در عبور از سوبژکتیویته. کلمه سوبژکتیویته، البته کلمه آسانی نیست و به راحتی هم نمی‌توان از آن سخن گفت. اما بهروز افخمی با آن همچون منِش همیشگی که از او می‌شناسیم، آسوده روبرو می‌شود. در این گفت و گو چندان فرصتی برای شرح و بسط این کلمات و کند و کاو معنی حقیقی آنها نیست. بیشتر فرصتی است تا با دوست و هم صحبت سید مرتضی آوینی درباره آنچه او شکست روشن‌فکری در ایران می‌نامد، صحبت کنیم. به همین دلیل این گفت و گو، تبدیل به گپ و گفتی دوستانه با این فیلم ساز شد که موضوع آن از عبور آوینی از روشن‌فکری آغاز و دامنه‌اش تا مسائلی چون دیدگاه آوینی نسبت به تدوین، و همچنین حال و هوای روشنفکری امروز کشیده شد. آنچه نیک دریافتیم این بود که آوینی اگرچه اشتغالی معنادار و جدی به کار روشن‌فکری داشت، اما حال و هوایی غیر از روشن‌فکران ایرانی داشت.