بهروز افخمی می‌گوید میزانسن به کار فیلمسازان نیامده است. اینکه آدمی ادعا کند کار نظری در سینما به درد کسی نمی‌خورد ادعای عجیب و حیرت‌انگیزی است! افخمی اینجا به آسانی از این که تمام تاریخ نقد و نظریه در سینما به درد کسی نمی‌خورد یا مفهوم میزانسن در سینما ماجرا را برای کارگردان، تنها و تنها پیچیده‌تر ساخته حرف می‌زند. این سخن، البته سخن قدیمی بهروز افخمی است و پیشتر از جمله در مقاله ای که در سال ۶۸ با عنوان «قبض دائمی و بسط ناپذیر نقد فیلم» در سوره منتشر ساخته بود، این مطلب را علیه نقد فیلم بسط داده است. اما افخمی، جوری این سخن را به زبان می‌آورد که به نظر نمی‌رسد به ابعاد آن توجهی داشته باشد. اگر نقد و نظر اهمیت ندارد، رفتن به دانشگاه و سخن گفتن از سینما دیگر به چه کار می‌آید؟ اگر نظریه مهم نیست افخمی که اکنون سکان برنامه هفت را در دست دارد، دقیقا دارد چه کار می‌کند؟ آیا این پروپاگانداست که به همه چیز شکل می‌دهد؟ آیا ورای اینها چیزی برای دفاع کردن وجود ندارد؟ افخمی در همان مقاله مورد اشاره، از اینکه برخی سینما دوستان از وجود فیلم‌هایی در تاریخ بی‌اطلاعند و این به کل فریبی بوده که تاریخ سینما با آثار این فیلمسازان مشهور گره خورده، سخن می‌گوید. برملا شدن این فریب که افخمی از آن سخن می‌گوید احتمالا باید به دست افرادی روشنگر، از خلال روایت دوباره تاریخ سینما رخ دهد. این دقیقا کاری است که نقد و نظر در حق سینما می‌کند.