سورن کرکگور، فیلسوف دانمارکی در کتاب خود با عنوان «یا این یا آن» اشاره می‌کند که همواره می‌بایست میان دو راه، یکی را انتخاب کرد و نمی‌توان «هم این» و «هم آن» را در اختیار داشت چرا که «هر دو را خواهیم باخت». عمل، همواره با مخاطره همراه است. مخاطرۀ پیامدهای ناخواسته «این» و از دست دادن موهبت‌های «آن». اما، آدمی ناگزیر از انتخاب است. اما مساله از این هم پر مخاطره تر است: «بودن» آدمی دست آخر جمعِ بُرداری همین انتخاب‌هاست. آدمی با انتخاب‌های خود، دست آخر دارد نحوه زندگی و نحوه بودن خود راا شکل می‌دهد. پاره‌ای متفکران، برآنند که دین‌داری، چیزی جز نحوه‌ای بودن آدمی نیست. در این تصویر، دین‌داری در گرو مجموعی از اعتقادات نیست بلکه دین‌داری گونه‌ای بودن است. ویتگنشتاین، فیلسوف اتریشی در دوره دوم تفکر فلسفی خود، با رویگردانی از تصویر ساده‌انگارانه خود در دوره اول، و پذیرش دیدگاه «کاربردی معنا» دین را به گونه‌ای «زیست» تعبیر می‌کند. دین، ورزیدنی است و در بطن این نحوه زیست، واقعیت به گونه‌ای بر وی تحمیل می‌شود. چنان که شاید کسی که در بیرون بازی زبان دینی به سر می‌برد دسترسی به «واقعیتی» که دین‌دار بدان دسترسی دارد، نداشته باشد. به این معنا، مساله ما و عمل، بیش از آن که انتخابی ساده باشد، به نحوه زیست ما مربوط می‌شود و هویتی که ما با عمل، می‌سازیمش: هویت پسین است. بدین ترتیب، چیزی از پیش به نام هویت وجود ندارد که ما بتوانیم میان هویت‌های مختلف انتخاب کنیم. بلکه هویت چیزی است که ما با ورزیدن خویش، با پذیرش مخاطره‌های عمل و با درگیری با نحوه‌ای زندگی، می‌سازیمش. حسن محدثی در این گفتار تلاش می‌کند؛ لوازم این دیدگاه در حوزه مناسک دین را پی بگیرد.