با تمام شور و اشتیاق عمومی که در برگزاری مراسم سالگرد شهادت شهید سلیمانی دیده می‌شود، دست ما هنوز از رسیدن به خود «شهید»، چنانکه واقعا بود کوتاه است. گویا تمام سلیمانی‌هایی که از آن‌ها سخن گفته می‌شود، نه اینکه دروغ باشند، بلکه هنوز واقعیتِ تمام او نیستند. هرکس قدری در ابعاد شگفت‌آور زندگی این مرد تحقیق کرده باشد می‌داند که او از دسترس ما دور است و این تقلاها شاید همه برای فهمیدن ذره‌ای از بزرگی است.
برای قاسم سلیمانی از روزی که در ابتدای انقلاب از کارمندی سازمان آب استعفا داد و به لباس پاسدار سپاه در آمد، تا روز آخر و شهادت در فرودگاه بغداد، «جنگ» صرفا جزء ناگزیر زندگی نبود، یا حتی چیزی فقط برای نگه داشتن خانه و کاشانه نیست، که اینها هم هست، اما فراتر از این؛ گویا جنگ و شهادت یگانه راه پاسداشت زندگی است. همه زندگی قاسم سلیمانی در آمیختن با شهادت بود. او با زنده نگه داشتن شهادت، همه زندگی و همه جمهوری اسلامی را نگه می‌داشت. این رفتار شهید سلیمانی در دوستی با رفقای شهیدش و یادآوری نام و خاطره‌شان خیلی روشن است.
گفت‌وگوی ما با استاد محمدتقی فیاض‌بخش از مسئله دوستی و رفاقت در زندگی شهید سلیمانی شروع شد و بعد به «غیرت» و ایستادگی برای جمهوری اسلامی رسید.
همه این گفت‌وگو تلاشی برای درک بزرگی شهید سلیمانی و یافتن راهی به حقیقت اوست.