وقایع پس از فوت مهسا امینی اتفاقاتی را رقم زد که شاید به نحو دیگری قابل تجربه‌کردن نبود. فوران موضع‌گیری‌های گوناگون درباره ماجرا، گویی می‌خواست در برابر این تجربه بایستد. مواضعی که هرکدام می‌خواستند وضع به وجود آمده را در مفاهیمی مصادره کنند. در این میان طعنه‌ها نصیب کسانی بود که سکوت اختیار کرده بودند؛ اما درباره این «سکوت» که در برابر صحنه‌ای از «نمایش» همه‌کس قرار گرفته بود و شاید منفعلانه و غیرمسئولانه به نظر می‌رسید چه می‌توان گفت؟ گفت‌وگوی محمدهادی محمودی و سیدمهدی ناظمی درباره این سکوت و نمایش است. سیدمهدی ناظمی در این گفت‌وگو با اشاره‌ای که به اهل نظر دارد، توضیح می‌دهد که چگونه روشنفکران به عنوان کسانی که داعیه تجدد در ایران دارند، مهیای تغافل درباره وضع ایران‌اند. ناظمی رعایت آداب تأمل و سکوت را به عنوان تلاشی برای توصیف و فهمیدن وضع فعلی «ایران» مطرح می‌کند. محمدهادی محمودی در این گفت‌وگو از فرصتی که «سکوت» برای آموختن اهل سیاست و مردم ایجاد می‌کند می‌گوید. اینکه چگونه این فرصت سکوت، ما را مهیای دیدن «ایران» قرار می‌دهد. او از خرد نهفته در سکوت می‌گوید و اشاره می‌کند بدون آن ما امکانی برای تجربه و تغییر نخواهیم داشت.در نهایت گفتگو به خصلت نمایشی وضع موجود و نسبت‌اش با این خشونت و عریانی صحنه سیاست کشیده می‌شود؛ اینکه چگونه این نمایشی‌‌شدن عرصه سیاست، انسان را تهی می‌کند و صحنه بیش از پیش برای گفت‌وگو تنگ می‌شود.