سندرز، در مناظره‌اش با کلینتون، می‌گوید نکته‌ای که در سیاست خارجی باید مراعات کنیم، توجه به «نتایج پیش‌بینی‌نشده» اقداماتمان است. او می‌گوید ایالات متحده، هرگز، نه در عراق در رابطه با صدام حسین، نه در لیبی در رابطه با قذافی و نه در ایران در رابطه با محمدرضا پهلوی، پیش از آنکه قدمی بردارد، به نتایج آن اندیشه نکرده است. گویا سندرز می‌خواهد بگوید، هرچند ایالات متحده، قدرت و قابلیت هر اقدامی را در محیط بین‌المللی دارا است، اما اعتماد به این قدرت و بی‌اعتنایی به نتایج عملی کاربرد آن، آمریکا را به یک دولت پراشتباه و زیانکار، تبدیل کرده است. در مقابل، کلینتون از تکیه بر «تجربه» و عقلِ آزموده، به مثابه اصل راهنمای آمریکا در سیاست می‌گوید و بی‌اعتنایی سندرز به دستاوردهای سیاست خارجی آمریکا را تردید در قدرت موثر و الهام‌بخش این کشور در جهان، قلمداد می‌کند.
این همان طرح پروبلماتیک دوگانۀ «عمل» و «ارزش» است که همیشه پایش در مناقشات سیاسی-انتخاباتی آمریکا به عنوان موضوعی خطیر در میان بوده است. اشتها برای پراگماتیسم، ای‌بسا علیه «ایدۀ آمریکا»، قد علم کند. این خطری است که محافظه‌کاران در آمریکا، از جمهوری‌خواه و دموکرات، آن را بسیار جدی و بسیار مهلک، ارزیابی می‌کنند.