ترامپ…جو بایدن… و حالا مارتین لوترکینگ. تقویم که به روزهای میانه ژانویه می‌رسد، همه چیز در آمریکا دوباره مارتین لوترکینگ را سراغ می‌گیرد، یک روز تعطیل رسمی‌در تقویم فدرال که «روز لوترکینگ» نام گرفته است. سومین دوشنبۀ ژانویه. قریب به سی و چهار سال است که در این روز، در مدارس و در میان کودکان، در همۀ مقاطع تحصیلی، آراء و نظرات لوترکینگ ترویج می‌شود و دولت فدرال، تحت عنوان «روز خدمت»، تمام نهادهای آمریکایی را تشویق می‌کند که بخشی از عواید خود را صرف فعالیت‌های مدنی کنند. آمریکا، لوترکینگ را به نمادی از آنِ خودش تبدیل کرده است. در فرهنگ آمریکایی که روزی لوترکینگ بر علیه آن دست به اقدام زده بود، حالا گرامیداشت او به یک مناسک تربیتی سالیانه تبدیل شده است تا معلوم شود که هر اعتراضی می‌تواند در «آمریکا» ادغام شده و به روالی آمریکایی تبدیل شود. لوترکینگ هم شاید جز این نمی‌خواست. او سودای «آمریکایی دیگر» داشت. آمریکایی که سیاهان در آن، جایگاهی رسمیت یافته و حقوقی برابر با دیگران داشته باشند. اما آمریکای او، هنوز «آمریکا» بود. آمریکای نمادینِ تامس جفرسون و آبراهام لینکلن. پدران موسسی که وعده داده بودند هر تضادی می‌تواند شکل آمریکا شود.
سی و چهارمین سالیانۀ «روز لوترکینگ»، رنگ و بوی دیگری دارد. ترامپ، رئیس جمهوری ماجراجو، که با آمدنش وعدۀ «بازگشت به آمریکایی دیگر» داده بود؛ در روز مارتین لوترکینگ امسال، مشغول جمع کردن اسباب و اثاثیه اش از کاخ سفید بود، و جو بایدن، رئیس جمهوری که آمدنش با تنش‌های بی سابقه ای در امریکا همراه بود، تنها پنج روز پس از روز لوترکینگ، سکان این کشور را به دست گرفت. آمریکا – و جهان- به دو نیم تقسیم شده است. آنهایی که دیوانه وار از ترامپی طرفداری میکنند که میخواهد حزب میهن پرست را تاسیس کند و آنهایی که با جو بایدن دموکرات و مدعی تعامل همدل هستند و آمدنش را جشن میگیرند. جالب اینجاست که هر دو طرف می‌توانند به گفتار لوترکینگ، ارجاع دهند. اینکه کدامیک بهتر می‌توانند روز مارتین لوترکینگ امسال را «مصرف» کنند، موضوعی است که کنجکاوی ما را برمی‌انگیزد، اما فراتر از آن، آنچه مهم است، آمریکایی است که هست، همان آمریکایی که لوترکینگ را تاب نیاورد، همان آمریکایی که در آن، چه بسا تمایز چندانی میان جو بایدن و ترامپ نباشد.