برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا – هر موضعی که در قبال آن داشته باشیم- همواره موضوعی مهم و موثر در سپهر سیاست جهانی بوده است. نه از آنرو که آمریکا ابرقدرت دنیاست، چه آنکه کافی است جریان همین مناظره‌های انتخاباتی را طی چند دورۀ اخیر دنبال کنید تا دریابید، دیگر اینچنین نیست؛ اما این انتخابات، کماکان مهم است؛ زیرا در آن، آمریکا خودش و جهان را روایت می‌کند. شاید هیچ انتخاباتی در دنیا به اندازه انتخابات آمریکا «روایت جهان» نباشد. البته آمریکا نهایتاً چیزی بیش از یک دولت ملی، در میان بیش از دویست کشور دنیا نیست، اما سیاست آمریکا بیش از سیاست هر کشور دیگری، ادامۀ سیاست جهانی است. شاید آمریکا دیگر قدرتمندترین کشور دنیا نباشد، اما همچنان نزدیک‌ترین فاصله را با مسائل مهم سیاست بین‌الملل دارد. از همین روست که جریان انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، می‌تواند حرارت‌سنج وضع سیاست بین‌الملل نیز باشد. در این مناظره مشخص (دور اول مناظره‌های انتخابان ریاست جمهوری ۲۰۱۶ آمریکا) هم ترامپ، آنجا که می‌گوید آمریکا دیگر نمی‌تواند از متحدانش، مجانی محافظت کند و هم کلینتون آنجا که دستپاچه می‌شود و سعی می‌کند به دنیا دربارۀ وفاداری آمریکا به تعهداتش، اطمینان بدهد، طرحی از پیگیری سیاست جهانی را پیش کشیده‌اند. کلینتون جانب معاهده‌های بین‌المللی و اتحادیه‌های جهانی را گرفته است. طرحی «نولیبرال» در روابط بین‌الملل که سیاست خارجی کشورها را مسئول پیگیری و صیانت از معاهدات و نهادهای همکاری جهانی می‌داند. ترامپ که یک تاجر است اما روی تعهدات آمریکا «قیمت» می‌گذارد و اتحادهای بین‌المللی را نه به نحو حقوقی، بلکه به نحوی «تجاری» می‌خواند. هم گفتار حقوقی کلینتون و هم گفتار تجاری ترامپ، گفتارهایی آمریکایی است که سیاست بین‌الملل را ادامه می‌دهد.
ما اکنون نتیجۀ آن انتخابات (پیروزی ترامپ) و تأثیرش بر جهان را می‌دانیم اما چه در انتخابات قبلی (که ترامپ به بایدن باخت) و چه در انتخابات آیندۀ آمریکا، هرچه باشد موضوع مهم این است که در آمریکا، همچنان مناقشه بر سر آینده است. آیندۀ جهان. پس مشاهدۀ مناظره‌های انتخاباتی این کشور، هنوز ارزشش را دارد.