برگزاری انتخابات ۱۴۰۳، اتفاقی غیر منتظره، در جریان سیاست رسمی ایران است. بنابر قاعده، هر دولتی ۴سال فرصت دارد و بنابر روال جاافتاده، تمام دولت‌ها برای دو دوره تدوام یافته‌اند. تداوم این رسمیت، هر بار در پیوندی با مردم ممکن شده است. اما سیاست ایران در سالیان گذشته بحرانی را از سر می‌گذراند که لکنت سیاستمداران در گفتگو با مردم و بی‌میلی مردم به مشارکت سیاسی نمایانگر آن است.
مدتهاست که انواع سیاسیون، چاره‌ی کار را در تسلط متخصصان یا تکیه بر کارآمدی می‌جویند و از صحبت درباره‌ی سوگیری‌های کلان سیاسی دوری می‌گزینند. سمت دیگر ماجرا، بحران‌هایی چون آبان ۹۸، پاییز ۱۴۰۱ و میزان پایین مشارکت سیاسی رخ نموده‌اند. 
حال، دولت سیزدهم با رخدادی پایان می‌پذیرد که عواطفی را در پی خود آشکار کرده است؛ خواه محبت باشند خواه نفرت. 
در این نشست، درباره‌ی امید به آینده‌ی سیاست در ایران گفتگو کردیم. موضوعی که بهانه‌ای شد برای سخن‌گفتن از تاریخ ما و انقلابمان و بررسی سرشت وضعیتی که هم‌اکنون تجربه می‌کنیم.