اعتراضاتی که در ماه‌های اخیر سربرآورد، گویا اکنون نقطه آغاز خود را به سرعت از دست داده است. اعتراضاتی که ابتدا علیه سیاست حجاب شکل گرفت، حالا صورت دیگری از انسان‌هایی را نشان داده که آکنده از خشم‌اند و سدی در برابر خود نمی‌شناسند. معمولا چهره‌های علمی و سیاسی، این خشم را با تفسیرهای گوناگون فرهنگی و اجتماعی توضیح می‌دهند؛ اما از نیروی سیاسی نهفته در آن نمی‌پرسند. شهروند معترض جمهوری اسلامی که اکنون فرصتی برای ابراز خشم لجام‌گسیخته یافته، در نبود نماینده راستین خود، یعنی دولتی که برخلاف پیگیری مطالبات ریز و درشت چهره‌ای اساسی از خود نشان بدهد، در پی نحوی مشارکت سیاسی است.در این گفتگو، علیرضا شفاه و اباصالح تقی‌زاده درباره غیاب این مشارکت گفت‌وگو می‌کنند. آنها این سوال را در برابر خودشان دارند که گفتار سیاسی جمهوری اسلامی که دعوی مقاومت داشته تا چه اندازه  توانسته این ایستادگی را در نحوی زندگی هم به مردم ایران پیشنهاد کند.اباصالح تقی‌زاده اینجا از اراده دولت برای تصمیمی می‌پرسد که وضع زندگی مردم را از ورای مطالبات روزمره آنها پاسخ می‌گوید. علیرضا شفاه نیز بر این تاکید می‌کند که سیاست جمهوری اسلامی در نبود چنین تصویری از نقطه سرنوشت، کیفیت زیست و زمان مردم را کش داده است. او می‌گوید این سیاست، چنین دولتی را اقتضا می‌کند که کارش تنها رتق و فتق امور است و این وضع جمگی ریشه در اقتصاد نامولد ایران دارد.