شاهنامه بزرگ‌ترین منظومه حماسی ایرانیان است و مملو از تصاویر باشکوهِ قهرمانیِ پهلوانان و شاهان ایران‌زمین. با این حال، فردوسی شاهنامه را با ستایش «خرد» آغاز می‌کند و آن را «بهتر از هر چه ایزد بداد» می‌داند. فردوسی با آغازِ از خرد، حماسه را با خرد می‌آمیزد و با این آمیزش، حماسه رنگ خاصی به خود می‌گیرد؛ چنان‌که رستم، قهرمان شاهنامه، متصف به خرد است و دشمن او متصف به بی‌خردی. اما خرد در شاهنامه صِرف دانش نیست؛ بلکه فوق دانش است: «خرد بر سر دانش افسر بود»؛ چنان‌که اسفندیار دانشمند است، اما خردمند نیست. خردی که در شاهنامه از آن سخن می‌رود و حماسه او رنگ آن را به خود می‌گیرد، مرادف حکمت و چشم جان است؛ از این سو قرین نیکی و رفتار حکیمانه و دربردارنده مجموعه فضایل انسانی است. در این گفتار، دکتر سیدحسن شهرستانی، استاد دانشگاه هنر، با بیان جایگاه محوری حکمت و خرد در شاهنامه، به بیان معنا و ویژگی‌های آن در شاهنامه می‌پردازد.