اول اردیبهشت ماه جلالی
بلبل گوینده بر منابر قضبان
بر گل سرخ از نم اوفتاده لآلی
همچو عرق بر عذار شاهد غضبان
اول اردیبهشت‌ماه روز بزرگداشت شیخ اجل جناب سعدی علیه‌رحمه است. او که هرچه در وصف بلاغت و فصاحت او بگوییم کم است و آنچه امروز از زبان فارسی بر گفتار ما جاریست مدیون همت اوست. او که ادبیات تعلیمی را برپا کرد و حقیقتاً استاد سخن پارسی بود. بزرگداشت ایشان بهانه‌ای شد تا به آثاری بپردازیم که در عین استحکام و جلوه تمام، کمتر مورد توجه اهل ادب قرار گرفته و مغفول مانده. حسن بلخاری در این جلسه بر مجالس پنجگانه جناب سعدی متمرکز شدند و سخنرانی خود را به توضیح و تبیین این اثر اختصاص دادند. پایبندی ایشان به متن، تذکری به خودبسنده بودن این مجالس است و تفسیرهای دور و دراز، رهزن دست‌یافتن به آن چیزی است که سعدی بنا دارد در گفت‌‌و‌گو با ما به آن رهنمون شود. گویی هرآنچه سعدی در تغزل بوستانش و حکمت‌های گلستانش پیگیری کرده، در این مجالس به نحو روشن و صریحی با مخاطبش درمیان می‌گذارد و او را به گفت‌‌و‌گو با خویش فرامی‌خواند. مجلس سوم از مجالس پنجگانه ایشان فرصتی فراهم کرد که نقاط تازه‌ای را در کار سعدی کشف کنیم و متوجه شویم که قوت و زیبایی قلم او در آثار نثر، اگر بیش از آثار نظم نباشد، کمتر نیست.