۲۸ سال پس از مرگ فردید هنوز اثر راهی که او در تفکر معاصر باز کرد، آشکار است. فردید همانطور که در فیلم چند بار اشاره می‌کند، معتقد بود: باید ورای همه قیل و قال‌ها به ماهیت امور نظر و از این طریق در عالم جدید رخنه کرد.
او معتقد بود؛ ما از مواجهه با جهان جدید ناگزیریم، اما تنها با تفکر درباره ماهیت امور و بازدیدن و بازیافتن‌شان در این جهان، امکان پرسیدن و حضور فعالانه (و نه مقلدانه) برای ما حاصل می‌شود.
در ابتدای این فیلم او می‌گوید: ما باید بتوانیم از انسان به معنای عام حرف بزنیم. این جمله احتمالا مهمترین عبارت او در این چند دقیقه است و همه دیگر حرف‌هایش تفسیر این یک جمله‌اند.
در میان متفکران معاصر ایران شمار زیادی را نمی‌شناسیم که راهی به فکر کردن و نظر انداختن از موضع عام انسانی باز کرده باشند و از این طریق بخواهند به معنای حقیقی از سیطره غرب رها شوند. فردید بر آن بود که تنها با محاجه‌ای در تفکر، امکان گشایش و رستگاری هست.
فیلم بخشی است از حضور تلویزیونی سید احمد فردید در برنامه «این سو و آن سوی زمان» در سال ۱۳۵6.