در مدارس ایالات متحده آمار نمرات ریاضی دانش آموزان از متوسط جهانی پایین تر است و تعداد کمی از دانش آموزان شانس این را دارند که به مدارس نمونه ای بروند که آنها را برای رفتن به دانشگاه آماده می کند. دیگر دانش آموزان، ناگزیر از ورود به مدارس عمومی هستند که نه تنها فاقد فضای آموزشی استاندارد است،  بلکه بدترین معلم ها نیز در آن مشغول به کارند.  معلم ها در ایالات متحده به دلیل وجود قانونی تحت عنوان «حق تصرف» هرگز از شغل خود اخراج نمی شوند. مدیران مدراس فقط آنها را به هم پاس می دهند. شرایط پیچیده نظام آموزشی آمریکا اجازه تغییرات  بزرگ در شیوه های آموزشی و قوانین را نمی دهد. تعداد اندکی از مدارس عمومی نیز که در کار خود موفق بوده اند، متقاضیان زیادی در میان طبقه متوسط و ضعیف جامعه امریکا دارند و ناگزیر می شوند دانش آموزان خود را هر سال از میان گوی های لاتاری به چنگ آورند.

با این حال، «در انتظار سوپرمن» فقط یک مستند دربارۀ نابرابری در آمریکا نیست. شبیه آن مستندهایی که هر روز بیشتر از قبل، ساخته می شوند و هر روز نیز عادی تر می شوند.  «در انتظار سوپرمن» اما موفق شده تا حساب خود را از این دست مستندهای حالا دیگر «معمولی» جدا کند. در این مستند، روایت انتقادی از وضع موجود نظام آموزشی آمریکا به درستی به یک جمع بندی دربارۀ آیندۀ آمریکا پیوند خورده است. پس از تماشای «در انتظار سوپرمن»، مخاطب می تواند دربارۀ آیندۀ ایالات متحده، به یک ارزیابی مورد اعتماد برسد.

«سوپرمن» اسطوره ای خیالی است که در میانۀ دو جنگ جهانی، ساخته شد تا از پس رخوت و ناامیدی برآمده از دل یک جنگ فراگیر، فرهنگ پیراستۀ آنگلوساکسونی را به عنوان «آینده مطلوب» همۀ جهان معرفی کند. از آن روز تا همین حالا، «سوپرمن» نماد شجاعت و قهرمانی موجود در  فرهنگ آمریکایی است که می تواند هر آینده ای را برای هر آمریکایی و هرکسی که به آمریکا می آید رقم بزند. «در انتظار سوپرمن»، چنین تصوری از آمریکا را کاملا واقع گرایانه به چالش می کشد. جایی که نشان می دهد سوپرمن خیالی، دیگر نمی تواند حتی برای همۀ آمریکایی ها حامل آیندۀ تضمین شده ای باشد.  در چنین شرایطی، سوپرمن واقعی، کسی خواهد بود که بتواند با رها شدن از مناسبات ظالمانۀ نظام آموزشی و اجتماعی آمریکا، تباهی سیستم آمریکا را به رخ آن بکشاند.