سید مرتضی آوینی سه سال از اوایل سال ۱۳۶۸ تا آخر ۱۳۷۰ سردبیر مجله سوره بود. در این دوران با بسیاری از دیدگاه‌های جاری دوران خود وارد بحث و درگیری شد. مجله سوره به طیف وسیعی از موضوعات از سیاست و اجتماع و فرهنگ گرفته تا هنر و سینما و موسیقی و شعر و… می‌پرداخت. سید مرتضی آوینی برنامه‌ای مفصل و بلند برای همه این موضوعات داشت. از جمله مسائلی که او بارها و بارها در مقالات متعددی به آن نظر کرد، مسئله روشنفکری و روشنفکران بود. در تلاش مطبوعاتی سید مرتضی آوینی روشنفکران همواره یک طرف گفت‌وگو بودند. روشنفکران، از دوره قاجار نقش‌آفرینانی صحنه سیاست و اجتماع به شمار می‌آمدند. پس از آغاز دوران پهلوی دوم در دهۀ ۱۳۲۰ و شکل‌گیری نهضت ملی نفت که منجر به کودتای ۱۳۳۲ شد، روشنفکری چپ‌ ایران، از سیاست دورتر شد و رفته رفته گرایشات فرهنگی بیشتری پیدا کرد. این وضع با هم‌دستی بودجه‌های فرهنگی دربار، تقریبا جریان روشنفکری در ایران را به کلی نابود ساخت. آوینی با روشنفکران نه آنجا که آن‌ها از دین و حکومتِ دین گریزان بودند که اتفاقا آنجا که سخن از تجربه امر تازه بود، سر جنگ داشت. او که خود تجربه‌های روشنفکرمابانه داشت، برآن بود که دنیای پر از نخوت و عُجب روشنفکران نمی‌تواند انسانی که در حال تولد بود را ببیند. انسانی که آوینی پی آن می‌گشت، زندگی را با آغوش گشوده برای درک جوهر حیات دنبال می‌کرد. زندگی هر لحظه اینطور برای درک حقیقت تازه می‌نمود.