«ما نمی‌خواهیم برای مردم کوبا تعیین تکلیف کنیم، اما ما آمریکا هستیم و برای حقوق بشر، اهمیت زیادی قائلیم. امیدوارم بتوانیم از یکدیگر بیاموزیم». اوباما با سفر خود پس از ۸۰ سال قطع رابطه و با برگزاری کنفرانس مشترک و حرف‌هایش در این کنفرانس نشان داد کوبا را به رسمیت می‌شناسد. کوبایی که به رهبری فیدل کاسترو علیه آمریکا قیام کرده بود. این شاید به این معنی باشد که ظاهرا خطر کوبا برای آمریکا از بین رفته. اما آنچه در این چند جمله از اوباما می‌شنویم نشان می‌دهد هنوز پای درگیری‌هایی در میان است. درگیری‌هایی که آستانه‌اش تا حقوق بشر رسیده است. رائول کاسترو می‌خواهد با مسئله‌ی حقوق بشر، برخورد سیاسی نشود و گویا اوباما نیز به او چنین تضمینی می‌دهد، چرا که او حالا به کوبایی رفته است که متهم بزرگ نقض حقوق بشر است. آن هم برای برقراری و بازسازی یک رابطه‌ی سیاسی. اوباما به هاوانا می‌رود و با کاسترو کنفرانس برگزار می‌کند. حتی پس از اینکه در هاوانا از فیدل درخواست ملاقات کرده و او نپذیرفته است برای مرگ فیدل نامۀ تسلیت می‌دهد. باز هم در این لحظه مسئله حقوق بشر را همچون یک بازی نگه می‌دارد. این موضوع را پیش می‌کشد تا به عنوان یک آستانه در مداخله‌هایش عمل کند، و به سرعت آنرا سیاسی تعریف می‌کند. حضور همه‌ی کشورها با هر تفاوتی که داشته باشند، در بازی به رسمیت شناخته می‌شود. اما آمریکا آمریکاست و می‌خواهد که خودش قواعد بازی را تعیین کند. کوبا می‌تواند روابطش با آمریکا را عادی سازی کند، اما این خود بازی و قدرت سیاسی است که تعیین می‌کند قواعد چیست. ایده‌ی آمریکا، به نحوی غیرسیاسی، شرط پیشین هرگونه حضور سیاسی آمریکا در بازی و بهره‌مندی از مواهب آن است.