وقتی سارا شریعتی برای ایراد سخنرانی دعوت می‌شود؛ معرکه، پیشاپیش برپا شده است. در همایش «هشتادسال علوم اجتماعی» بناست به بزرگداشت آکادمی پرداخته شود، و علوم اجتماعی، آنگونه که در آکادمی هست بزرگ داشته شود. شریعتی اما چنین چیدمانی را برنمی‌تابد. او به دانشگاه، یادآور می‌شود که دستاورد هشتادسال علوم اجتماعی، فقط انباشتی از دانش اجتماعی آکادمیک نیست. علوم اجتماعی، در این هشتادسال، ارتشی از جامعه‌شناسان آماتور دانشگاه دیده را خلق کرده است که بخواهند یا نخواهند محل رجوع مردم برای پاسخگویی به مسائل و معضلات واقعی آنها هستند. گویا همایش «هشتاد سال...» اساسا برپا شده تا مرجعیت از دست رفته دانشگاه را در پاسخگویی به مسائل اجتماعی، دستکم به نحوی نمادین، بازیابد. اما ساراشریعتی، از دست دادن این مرجعیت را به فال نیک می‌گیرد! دانشگاه، قافیه را باخته است. آنهم به موجوداتی که از آستین همین دانشگاه بیرون آمده‌اند. چاقو دسته‌ی خود را بریده است! معرکه، نه در دانشگاه، که در بیرون دانشگاه، برپاست! اما مخاطرات «بیرون» سارا شریعتی را هم نگران می کند.
این سخنرانی ۸اردیبهشت۹۴ در همایش «هشت دهه علوم اجتماعی در دانشگاه تهران» در دانشکده علوم اجتماعی این دانشگاه انجام شده است.