این یک سخنرانی دقیق با رعایت ظرایف علمی است. ممکن است شنونده‌ی کم‌تر آشنا با مفاهیم و اصطلاحات پیچیده‌ی فلسفی، گمان کند که این سخنرانی، چندان چیز دندان گیری برای او ندارد. آشنایان به فلسفه نیز ای‌بسا بگویند که این یک ارائه‌ی کوتاه از مهم‌ترین لحظات تاریخ فلسفه است که از پس توضیح پیچیدگی مفاهیمی که پایشان وسط کشیده شده، بر نیامده است. با این‌همه، این یک سخنرانی دیدنی است. آن هم نه فقط برای اهل فلسفه، که برای همه‌ی کسانی که سودای کار علمی در ایران را دارند. کسانی که آشنایی بیشتری با دکتر طالب زاده دارند، می‌دانند که طالب زاده، معمولاْ شمرده و دقیق سخن می‌گوید. بسی بیشتر از آن دقت و طمأنینه‌ای که معمولاْ از سخنرانان علمی در ایران سراغ داریم. ممکن است این دقت، ناشی از علاقه و انس او به سنت زُمخت فلسفه آلمانی باشد و یا برآمده از تجربه‌ی رسانه‌ای او در چند سال مدیریت شبکه ۴ تلویزیون. اما هرچه باشد، دقتی که در اینجا می‌بینیم، فراتر از منش و رفتار عادت‌شده در دکتر طالب زاده، چیزی درباره‌ی محتوای این سخنرانی به ما می‌گوید. می‌توانیم ادعا کنیم که در این سخنرانی، فرمِ ارائه و محتوا به هم رسیده‌اند! طالب زاده در این سخنرانی بنا دارد درباره‌ی ضرورت‌های تأسیس علوم انسانی در ایران بگوید. محتوای سخنرانی، مملو از پیچیدگی‌های فلسفی است، اما آنچه نهایتاً از پس آن مفاهیم پیچیده برمی‌آید، تأکید و توصیه طالب زاده به دقت و طمأنینه در مواجهه با پیچیدگی‌های علوم انسانی است. او البته نسخه‌ای نیز برای این توصیه‌اش دارد و آن بازگشت به بنیان‌های علوم انسانی است. اما هرکس که پس از خواندن این سطور، فیلم این سخنرانی را تماشا کند، اذعان خواهد داشت، دقتی که طالب زاده در پی تأکید و اصرار بر آن است، چیزی شبیه به همان دقت و طمأنینه‌ای است که خودش در ارائه‌ی ظرایف پیچیده فلسفی به مخاطبانش به کار بسته است. تأسیس علوم انسانی، دقت می‌طلبد، دقتی که بیش از هر محتوای اثباتی، وابسته به منش و فرم دقیق کار علمی است.
• این سخنرانی، در سال ۱۳۹۳، در همایش «جهان انسانی، حکمت اسلامی»، در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و به همّت کانون اندیشه جوان و کارگروه فلسفه اسلامی موسسه اشراق ایراد شده است.