شاید واژه‌ی دانشمند برای ما، عموما نمایانگر چهره‌‌ی فردی منزه باشد که در حصار نافهمی‌ها و بدکرداری‌های زمانه‌اش گرفتار شده است. فردی که می‌خواهد تمامی عمر خود را وقف علم کند؛ اما دیگرانی بیرون از حوزه‌ی علم، یا مانع تحصیل‌کردن شایسته‌ی او، یا مانع به کار رفتن دانش‌اش می‌شوند.کریم مجتهدی با یادآور شدن ریشه‌ی واژه‌ی «مدرسه» در زبان لاتینی و انگلیسی، بر ضرورت بهره‌مندی دانشمند از فراغت و آسودگی خاطر تأکید می‌کند. اما چنین فراغتی، چیزی بیرون از علم نیست که دانشمند، محتاج هدیه‌گرفتن آن از دیگران باشد؛ بلکه چنین چیزی، ثمره‌ی اراده‌ی کسانی است که باور کرده‌اند در جهان، چیزی برای آموختن وجود دارد و حاضرند خود را وقف بر پا داشتن کلیت آن کنند.
کریم مجتهدی در طول حیات علمی خود، نمونه چنین اراده‌ای بود. کسی که «جویندگی» را به جای «دوستی» در تعریف فلسفه می‌نشاند. جویندگان گم‌شده‌ای دارند و دوستان پیداشده‌‌ای؛ این اراده، اراده به جویندگی است.