سوفسطایی‌ها -گروهی در یونان باستان-  در ازای سخنوری و قدرت بیان در محاکم و مجامع پیروز می‌شدند. به محتوای سخن و ساختار استدلالی آن بی‌توجه بودند و با نقطه‌ی مرکزی دانستن انسان و قدرت انسانْ راه را برای پنهان کردن ساختار استدلال هموار می‌کردند. سقراط و افلاطون خود را نقطه‌ی مقابل این گروه تصویر کردند و افلاطون در رساله‌ای به شرح وضعیت آنان پرداخت.

دکتر احمد رجبی در این ویدیو با بر شمردن وضعیت آنان از اصطلاح « نسبی‌گرایی برخاسته از سوفسطایی گرایی» استفاده می‌کند و بیان می‌کند که برخلاف نظر کارل اشمیت تصمیم سیاسی اراده گرا نیست و نیازمند جوهری ذاتی است. به تعبیر بهتر اراده‌ی کور و اراده گرایی ورطه‌ی سوفسطایی است.